Wie had dat gedacht, van een te hoog BMI naar volop energie.
In juni 2019 heeft mijn zoon op een kermis een psychisch en lichamelijk trauma opgelopen. Dit triggerde angst, 24/7 misselijkheid en last van zijn evenwichtsorgaan. Vanaf deze dag is hij elke dag ziek geweest en niet in staat om iets te doen. Zowel fietsen als autorijden ging niet en niemand wist wat hij had. Alleen stilzitten en op iets focussen zoals een game bracht uitkomst. Je snapt, hij heeft de hele zomervakantie gegamed. Na de zomervakantie moest hij beginnen aan groep 7. Elke dag was hij misselijk, in de vorm dat hij 24/7 het gevoel had dat hij zou gaan overgeven. Drie maanden lang zat hij vrijwel dagelijks thuis of moest hij na 1,5 uur school weer worden opgehaald. Het had een grote impact op ons gezins- en werkleven. Tot dat het niet meer ging.
In september 2019 werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft er zo goed als een week gelegen en is helemaal binnenste buiten gekeerd. Er werd feitelijk niks lichamelijks gevonden, behalve dan dat hij “te zwaar” was en heel slecht naar de wc ging. De kinderarts en psycholoog gaven aan dat dit “trauma” zowel psychisch, maar nog meer lichamelijk een effect hadden op hem. Dus de aanpak was divers. De kinderarts gaf florax voor zijn spijsvertering, de fysiotherapeut ging met hem werken aan zijn herstel, evenwicht en conditie en een kinderpsycholoog behandelde zijn trauma. Er werd een revalidatieschema opgesteld en in zes weken ging hij van 1 uur per dag school naar elke dag school met een “normale” stoelgang. Hij knapte zienderogen op. Vanaf dat moment stonden wij onder behandeling en controle van de kinderarts.
In augustus 2020 na iets minder dan een jaar was de eerstvolgende afspraak met de kinderarts, die uiteindelijk het label “obesitas” op hem plakte door een te hoog BMI. Dit was een mokerslag voor ons beiden en ons hart brak na het aanhoren van dit alles. Na het pesten op school, het laatst worden gekozen met gym, het niet kunnen halen van de piepertest, de schaamte van het niet kunnen rennen, uitgescholden worden als kerstman of meisje vanwege zijn bijbehorende buikje en borstontwikkeling. We kregen de waarschuwing dat als hij niet zou afvallen dat hij zou worden doorgestuurd naar meer gespecialiseerde ziekenhuizen in Hilversum en Amsterdam. Dat ging niet gebeuren besloot ik. Nog diezelfde dag maakte we samen de beslissing om het roer om te gooien. De co-ouderschap werd (op zijn verzoek) beëindigd en ik nam hem fulltime in huis.
En natuurlijk zagen, zijn vader en ik, hem groeien in de jaren van de basisschool, maar vaak gaat dat zo geleidelijk dat je het vaak pas echt realiseert als het al te laat is of onder het mom Hollands welvaren. En zoals het zo vaak gaat, gaat het vaak gepaard met persoonlijke (familie) omstandigheden, zo ook bij ons. De co-ouderschap en mijn eigen burn-out hielpen daar niet bij.
Nog diezelfde avond bij Storm aan Zee dronken we samen nog een lekker “laatste” drankje om te toosten op de rest van ons verdere leven en sloten een pact met spuug. Het roer ging om! Maar ja, hoe? De kinderarts gaf aan dat er geen ondersteuning was vanuit het ziekenhuis, want dat was de afgelopen jaren allemaal weg bezuinigd. Het aflopen van allerlei diëtisten, waarbij hij alleen maar zwaarder werd en de verkeerde producten kreeg voorgeschreven wat niet paste bij zijn maag- en darmproblemen wilden we ook niet meer. Daarnaast wilden we ook af van de florax, want dat is uiteindelijk alleen maar symptoombestrijding. We zochten iemand die ons (letterlijk) bij de hand kon nemen, maar dat was er simpelweg niet.
Te zwaar zijn is één ding, maar wat moet je dan eten, waar haal je dat, waarom wel of juist niet en wat zijn dan de juiste combinaties en verhoudingen. Gek werd ik er van. 24/7 was ik er mee bezig en hield ook nog 2 voedingsapps bij, 1 voor mijn zoon en 1 voor mijzelf, want wat bleek, mama was ook veel te zwaar met een zelfde hoge BMI. Ik heb tientallen boeken gelezen, online speurtochten op internet, podcasts geluisterd en elke dag kreeg ik meer inzicht en kennis, maar raakte ook geïnspireerd. Ik dacht dat ik al een hoop wist, maar er ging een hele nieuwe wereld voor mij open.
Voor ik het wist zat ik in een opleiding Trainer Hormoonfactor op Hbo-niveau van Ralph Moorman, waar ik in juli 2021 mijn diploma heb gehaald, naast mij baan als secretaresse bij de KM en naast het begeleiden van 2 personen met obesitas (ons). Man wat was het zwaar. Diepe dalen en hoge pieken en alles daar tussenin. Één team één taak en drie doelen per persoon. Sindsdien wegen we ons trouw en houden een dagboek bij en maken we foto’s van de progressie en elke SAS-dag is een feest!
In september 2021 moesten we na ruim een jaar terug op controle bij de kinderarts die dacht dat het verkeerde gezin op de afspraak stond toen we haar kantoor voorbij liepen. Een metamorfose hebben we beiden ondergaan met respectievelijk 19 kg en 17 kg minder, een gezond BMI, blij, fit, slank en sterk zowel fysiek als mentaal. Puur en onbewerkte voeding, beweging en doorzettingsvermogen.
De arts was zó geïnspireerd dat ik ter plekke een pitch mocht houden over mijn passie en missie, omdat ik onze negatieve situatie heb weten om te draaien in een positieve en wij een voorbeeld (willen) zijn voor andere kinderen, ouders en volwassenen. Mijn passie werd mijn missie en inmiddels heb ik een bedrijf opgericht voor ONS Den Helder. Iedereen een gezond BMI. Met 70% overgewicht in Den Helder hoop ik met mijn bedrijf mensen te kunnen inspireren en helpen in hun strijd tegen overgewicht.
En wat fijn dat mijn zoon als brugpieper zo kon starten aan een nieuwe fase van zijn leven, in zijn nieuwe lijf en hij het zó naar zijn zin heeft en weer graag en blij naar school toe gaat, vrienden heeft gemaakt en er verkering werd gevraagd! Ik zweer het, bij zulke berichten weet je niet of je nu moet huilen of lachen!
Wat ik onder de aandacht wil brengen is dat overgewicht in welke vorm dan ook niet alleen maar met “elk pondje gaat door het mondje” te maken heeft. Vaak spelen er meerdere zaken tegelijk. Psychische en lichamelijke klachten en/of trauma’s, opvoeding en rolmodel, ziekte(n), medicatie, gebrek aan kennis, tijd en geld. Tot aan de ogenschijnlijke “gezonde” boodschappen die je denkt te halen in de supermarkt. Hierdoor raakt je gehele hormoonhuishouding uit balans wat voor nog meer “vage” klachten zorgt.
Mijn zoon en ik hopen met dit persoonlijke verhaal een voorbeeld en inspiratie te zijn.
Neem die eerste stap, je hebt niks anders te verliezen dan alleen je tijd, want als wij het kunnen, kan jij het ook!
Gezonde groet,
